گزارش جنایات و شکنجه های سازمان اطلاعاتی آمریکا

هرچند که می توان تصور کرد اگر یک چنین فاجعه ای در ایران رخ می داد پوشش خبری و واکنش بسیار پر فشاری را از سوی سازمان های دولتی و نهاد های غیر دولتی، دولت ها و رسانه های مختلف شاهد می بودیم. این اتفاق می توانست طیفی از واکنش ها از اتهام نقض حقوق بشر در ایران گرفته تا معرفی ایران بعنوان تهدید امنیت بین الملل و حتی تصویب قطعنامه علیه کشور و یا تهدید به استفاده از گزینه های دیگر روی میز را شامل شود.
به تازگی در در تاریخ 14 جولای روزنامه گاردین انگلیس از اخراج سه تن از مقامات ارشد انجمن روانشناسی امریکا (ای پی ای) که در شکنجه روانی زندانیان گوانتانامو نقش مهمی داشتند خبر داد. به گفته گاردین، این اقدام در راستای کشیدن افراد مسئول به پای میز محاکمه است، که تا امروز اما وزارت دادگستری امریکا هیچ اقدامی درباره ی مطرح کردن سوال از مسئولان مربوط قضایی نکرده است.
سازمان سیا از زمان انتشار این گزارش سخت ترین روزهای تاریخ خود را سپری می کند. در این گزارش که مدت هفت سال آماده سازی آن طول کشیده از شیوه های بازجویی سیا با عنوان تکنیک های بازجویی پیشرفته و دقیق در توضیحات 6000 صفحه ای نام برده شده است. این گزارش می گوید که این تکنیک ها بسیار وحشیانه و خشن بوده اند (تنها 500 صفحه از گزارش منتشر شده است). روش های شکنجه استفاده شده توسط این سازمان تماما بر خلاف قوانین بین المللی حقوق بشر و همچنین قانون اساسی خود امریکا ست.
در این راستا غرق مصنوعی (با قرار دادن ارتفاع سر پایین‌تر از ارتفاع پاها، حوله ای بر سر و صورت فرد بازداشتی می‌بندند و ‌ریختن آب بصورت متناوب، امکان نفس‌کشیدن فرد را از بین می‌برند، فرد بازداشتی با هر نفس به جای تنفس هوا، آب وارد ریه خود می‌کند)، محروم کردن از خواب، انفرادی های طولانی همراه با صدای بلند موزیک، ندادن لباس به زندانی ها، تهدید به آسیب رساندن به خانواده آنها (شکنجه روانی)، آویزان نگاه داشتن آنها به مدت طولانی ، از جمله شکنجه های مورد استفاده توسط سیا بوده است.
به عنوام مثال، گل رحمان، یک مبارز افغان بود که شش هفته پس از حادثه یازده سپتامبر دستگیر شد. بر اساس گزارش سنا وی طبق دستور مقامات به مجازات هایی چون: 48 ساعت بی خوابی، امتناع از در اختیار گذاشتن لباس و برهنه بودن، تاریکی مطلق و انفرادی، محکوم شده بود. او در نهایت در تاریخ 20 نوامبر در حالی که به یک دیوار سیمانی برهنه اوبزان شده بود از شدت سرما جان داد. نام رحمان تا هفت سال محرمانه نگه داشته شده بود و دلیل مرگ وی تا روز انتشار گزارش سنا نامعلوم بود. جالب است بدانید که چند ماه پس از دستور کشتن وی، مقام مربوطه که این دستور را صادر کرده بود با جایزه 2500 دلاری برای "فعالیت برجسته مدام" اش تشویق شد.
سنا همچنین گزارش کرد: " محرومیت ازخواب متهمین به مدت 180 ساعت گزارش شده است، که اکثرا همراه با اویزان کردن افراد از دست ها و ایجاد شرایط استرس زا ان ها را بازجویی می کردند. یکی دیگراز زندانیان گوانتانامو به نام النشیری در این گزارش گفته است که شکنجه گر او بارها وی را تهدید به ازار و اذیت خانواده اش کرده است. تهدیداتی چون: "مادرت را به زندان میاوریم و در مقابل تو به او تجاوز خواهیم کرد" یا " دختر و همسرت را به گوانتانامو خواهیم اورد".
همانطور که پیشتر گفته شد هیچ کدام از مرتکبین این اقدامات شنیع علیرغم درخواست های مکرر بین المللی و حتی انتقادات داخلی، تاکنون محاکمه و یا مورد سوال قرار نگرفته اند. عجیب این است که حامیان این گونه سیاست ها در امریکا مدعی هستند که در بسیاری از مواقع با استفاده از این نوع شکنجه ها، توانسته اند ( در راستای سیاست هدف وسیله را توجیه می کند) اطلاعات مهم و ضروری برای حفظ جان انسان ها بدست آورند. این در حالی است که کمیته سنا معتقد است استفاده از این شیوه‌های وحشیانه در بسیاری موارد نتیجه ‌بخش نبوده و منجر به کشف و استخراج اطلاعات مورد نیاز ماموران سیا نشده است. علاوه بر آن بر اساس حقوق بین الملل، اطلاعاتی که در نتیجه شکنجه بدست آمده است اعتبار حقوقی نخواهد داشت زیرا این اطلاعات در اثر خلاصی از فشار و برای رهایی از شکنجه بدست آمده است.
از سوی دیگر برخورد مقامات امریکایی با این رسوایی ملی نیز شایان توجه است. سناتور داین فاینستاین طی ارائه این گزارش در صحن سنا گفت: "اقدامات یک دهه گذشته سازمان سیا لکه ننگی برای ارزش ها و تاریخ ماست. انتشار این خلاصه ۵۰۰ صفحه ای نمی تواند این لکه را پاک کند اما می تواند به مردم ما و جهانیان بگوید که آمریکا به اندازه کافی بزرگ است که به اشتباهاتش اعتراف کند و به اندازه کافی اعتماد بنفس دارد که از اشتباهاتش بیاموزد". بدیهی است کم هزینه ترین کار و خوش وجهه ترین کار ممکن در مقابل چنین فاجعه ای حرف های قشنگ شعارگونه است. علیرغم این اظهارات ملامت گونه، کماکان خبری از محاکمه ی هیچ کدام از دست اندرکاران نبوده و نیست. این در حالی است که آمریکا همچنان خود را حامی اصلی حقوق بشر و طرفدار برقراری عدالت و شفافیت در جامعه جهانی می داند.