دشمنان بشریت، گزارشگران حقوق بشر!

این مقاله در ادامه می افزاید: منابع گزارش در موارد متعددی، جزو منابع مغرض و مسئله دار هستند که فصل مشترک آن ها را باید «فقدان بیطرفی و انصاف» ارزیابی نمود. این ایراد بنیادی نه تنها به این مورد خاص بلکه تقریباً به اکثر گزارشاتی از این دست باز می گردد که برای امثال برخی گروه های تروریستی که سابقه جرم و جنایت و کشتار دارند و برای مثال منافقین به نقش داشتن در بیش از ده هزار ترور اعتراف کرده اند، جزو منابع مورد استناد در گزارش تنظیمی قرار گرفته اند. علاوه بر این تشکل هائی که از دشمنی با ایران به لحاظ ماهیت نظام، سود می برند و حتی از برخی کشورهای خارجی به همین خاطر پول دریافت می کنند و ماموریت دارند چهره ای مخدوش از عملکرد ایران در تمامی حوزه ها و به ویژه حقوق بشر را ترسیم نمایند، قاعدتاً تعریف مثبت و منصفانه ای در این مقوله عرضه نخواهند کرد.
از دیدگاه حقوقی، شهادت و اظهارنظر کسانی که فاقد اهلیت و صلاحیت لازم برای ادای شهادت باشند، مسموع نیست. برای مثال کسانی که جرایم سازمان یافته و مستمری را مرتکب شده اند و دروغ پردازی و عدم صداقت آنها در طول سالیان متمادی به اثبات رسیده و از ابراز دشمنی و ارائه اطلاعات نادرست و غیرقابل اثبات، بهره می برند، چگونه می توانند مورد اعتماد قرار گیرند و ادعاهای چنین طیفی چگونه می تواند مورد استناد قرار گیرد؟
موضوع مهم دیگر به تفاوت های بنیادی میان معیارها، موازین و اصول بنیادی در جوامع مختلف باز می گردد. برای مثال در برخی کشورها مجازات اعدام وجود ندارد لکن همین پدیده در برخی ایالات آمریکا با توجه به تغییر شرایط اجتماعی، دستخوش تغییر شده و مجدداً بخاطر افزایش میزان جرایم خشن و تهدید کننده امنیت جامعه، مجدداً مجازات اعدام برقرار شده است.
یکی از محورهای اتهام همیشگی جمهوری اسلامی ایران، اجرای مجازات اعدام درخصوص قاتلین، قاچاقچیان مواد مخدر و برخی جرایم خشن است که بنیان خانواده و سلامت جامعه و امنیت عمومی را در معرض مخاطره جدی قرار داده و براساس موازین شرعی و قانونی مستوجب اشد مجازات است لکن در جمع بندی و مقایسه میان رویه های حقوقی و جزائی، مورد سئوال قرار می گیرد. نکته قابل توجه آنکه همان جوامعی که معترض چنین تفاوت هائی هستند، خود در میدان عمل دچار مصائب و مشکلات پیچیده تری هستند و در عین حال در موارد خاص، همان احکام را و چه بسا شدیدتر و البته بدون رعایت اغماض، به اجرا در آورده اند و نسبت به عواقب اعتراض نیت به آن بی تفاوتند.
یک مورد دیگر به جرائمی مربوط می شود که در برخی جوامع بی بندوبار، قبح و حساسیتی نسبت به آن وجود ندارد و حتی جلوه به ظاهر قانونی پیدا کرده و حال آنکه حتی مجامع مذهبی و پایبند اصول و معیارهای انسانی در همان کشورها نیز همچنان مخالف و معترض نسبت به این روندهای غیرشرعی و غیرانسانی هستند. مسئله به ممنوعیت هم جنس بازی در جوامع انسانی باز می گردد که ترویج آن از یک روند غیراصولی سرچشمه می گیرد که بنیان خانواده را هدف قرار داده و با فطرت انسانی در تقابل و تضانت است. این کاملاً طبیعی و قابل درک و پذیرش است که یک جامعه دیندار که قائل به ادیان آسمانی باشد، باید برای حفظ و صیانت اصول و معیارهای انسانی خود خطوط قرمز کاملاً روشن و مشخصی داشته باشد و با ایجاد و اجرای احکام صریح و بازدارنده ای از فروپاشی نظام خانواده و انحراف در این مقوله به شدت و با قاطعیت جلوگیری کند.
طرح این ادعاهای پوچ و تکراری، این بار علاوه بر اهداف و انگیزه های گذشته و همیشگی، کاربرد دیگری نیز دارد. فراموش نکنیم که هم دولتمردان آمریکا و هم طیف عناصر مخالف آنها در کنگره، علیرغم تفاوت دیدگاه ها در هر زمینه دیگر، در قبال مسائل ایران پس از توافق اخیر «برجام» یک فصل مشترک و یک دیدگاه مشترک داشته و دارند وآن اینکه از این پس باید برروی موضوع حقوق بشر در ایران متمرکز شوند و مشخصاً فشار سیاسی – تبلیغاتی مضاعفی را علیه ایران اسلامی به کار بگیرند.
تصادفی نیست که دقیقاً در روزهای حضور هیئت ایرانی در نیویورک به ریاست آقای روحانی رئیس جمهور، این گزارش مخدوش و فاقد وجاهت قانونی درخصوص وضعیت حقوق بشر در ایران منتشر می شود تا از یکطرف سفر و دیدارهای هیئت ایرانی را تحت الشعاع تبلیغات رسانه ای در این مقوله قرار دهد و از طرف دیگر تا حدودی سرخوردگی و انفعال طرف مقابل در پرتو مسائل هسته ای را جبران و فضا را آلوده کند.
آمریکا با آن کارنامه سیاه در داخل و خارج آن کشور در مقام و موقعیتی نیست که درخصوص حقوق بشر در سایر کشورها سخن بگوید و خود را پرچمدار حفظ و ارتقاء حقوق بشر در جهان معرفی کند. ماجراهای تلخ و تا سف باری که در سال های اخیر در شهرهای مختلف آمریکا و موج وقیح نژادپرستی آشکار در نظام قضائی و پلیس آمریکا رخ داده، به اندازه کافی می تواند چهره کریه و ضدانسانی نظام حکومتی آمریکا را به نمایش در آورد. فجایعی که بطور سازمان یافته در شئون مختلف ارتش آمریکا رخ می دهد و هم نیروهای نظامی و هم قربانیان آنها را از سایر ملیت ها و ملت ها در معرض ظلم و جنایت قرار می دهد، برای همیشه باعث شرمساری هر انسانی شده و می شود.
این پدیده در مقیاسی متفاوت در سایر کشورهای اروپائی و غربی نیز عیناً تکرار می شود. رفتار تبعیض آمیز ی که این روزها در خصوص پناهجویان در اروپا شاهد آنیم که حتی در آلمان علیرغم استقبال رسمی دولتی، حداقل 110 مورد هجوم نژادپرستان علیه پناهجویان و آتش زدن اقامتگاه آنها به ثبت رسیده است، یکی از همین موارد است. استعمارگران وحشی از جمله انگلیس و فرانسه کارنامه سیاه تری در زمینه حقوق بشر دارند. از جمله فرانسه عامل کشتار دستجمعی 800 هزار تن در رواندا بوده ولی بخاطر جنایاتش هرگز مورد اعتراض و شماتت قرار نگرفته است.
تبعیض و برخورد دوگانه در قلمرو حقوق بشر، یکی از جرایم همیشگی سازمان ملل و کشورهای سلطه گر و موثر در عملکرد این سازمان محسوب می شود. درحالی که کوچکترین مسائل در کشورهای مستقل بزرگنمائی می شود و حتی به دروغ هم نکاتی در کارنامه آنها اضافه شده، در قبال جنایات و جرائم سازمان یافته در کشورهای مزدور و دست نشانده غرب از جمله اسرائیل، عربستان و طیف وسیع رژیم های دیکتاتوری خاورمیانه، کمترین جایگاهی در گزارشات به ظاهر دقیق سازمان ملل به چشم نمی خورد و حتی آنچه هم که ذکر شده، یکی از هزاران جنایت و کم اهمیت ترین موارد و آنهم با توجیهات فراوان برای اقناع شنونده است.
همین روزها رژیم جنایتکار آل سعود سرگرم ریخت و پاش در راهروهای سازمان ملل برای سرپوش گذاشتن بر جنایات جنگی ائتلاف عربی در یمن است که گروه حقیقت یاب بین المللی برای بررسی فجایع یمن تشکیل نشود. فرانسه با بهره گیری از موقعیت خود توانست در گزارش گروه حقیقت یاب بین المللی درخصوص فجایع رواندا دستکاری کند تا فرانسه را بعنوان عامل آن فجایع منجر به قتل عام 800 هزار تن از «توتسی »ها و «هوتو»ها معرفی نکند و آن نسل کشی بزرگ تاریخ معاصر در آفریقا را درگیری داخلی میان آنها قلمداد نماید!
سازمان ملل با چنین کارنامه سیاهی در موقعیتی نیست که درباره روند حقوق بشر در کشورهای مستقل سخن بگوید. اگر سازمان ملل درصدد گزارش از فجایع سوریه و عراق و نقش تروریست های داعش و النصره در فجایع ضدانسانی آنها و نقش آمریکا و ارتجاع عرب و انگلیس و فرانسه در این زمینه ها و جنایات جنگی آمریکا در عراق در استفاده از اورانیوم رقیق شده در بمباران های مستمر سخن بگوید، شاید بتواند دیدگاه ها در مورد بیطرفی خود را تغییر دهد. اما تا آنروز سازمان ملل و دبیرکل آن در حد «ابزار سلطه» در خدمت سلطه جویانی محسوب می شوند که دنیا را دچار فلاکت امروزین کرده اند و به عنوان دشمنان بشریت، خود را در لباس گزارشگران حقوق بشر، جا زده اند!