آسیب‌ شناسی باید بومی‌ سازی شود

با این حال من اعتقاد دارم  همه این مشکلات برآمده از یک مثلث پرخطر در نوجوانی است که سه ضلع آن را کنجکاوی درباره مسائل جنسی و افزایش میل جنسی در سن بلوغ، استفاده مهار گسیخته و بدون رعایت قانون از فضای مجازی و فراوانی ورود موادمخدر به کشور تشکیل می‌دهد. بنابراین آسیب‌ زایی اصلی از دل این مثلث است و اگر بتوانیم عمده تلاش‌مان را برای مواجهه با این سه ضلع اختصاص دهیم آن هفت خطر، خود به خود خنثی خواهد شد. نکته ظریف دیگر این است که باید باور کنیم هفت خطری که آموزش و پرورش به آن اشاره می‌کند، جدا از هم نیستند بلکه زنجیروار هستند و هر یک از آنها که ظهور می‌یابند، دیگری را نیز همراه خود می‌آورند.
در این میان یک نکته امیدوارکننده وجود دارد و آن، نقش سرنوشت‌ساز آموزش و پرورش در پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی این‌چنینی است. من از اصطلاح «سرنوشت‌ساز» استفاده کردم چرا در کشور ما هر فردی تحصیل می‌کند دست‌کم 12 سال را در مدرسه می‌گذراند مهم‌تر این‌که اولیا هم در این مدت در ارتباط با مدرسه قرار می‌گیرند و راه برای آموزش‌شان باز است.
همچنین توجه به دو موضوع اهمیت دارد؛ نخست این‌که نباید به مدرسه نگاه جزیره‌ای داشته باشیم و فقط آن را در پیشگیری از آسیب‌های مربوط به نوجوان‌ها مسئول بدانیم بلکه خانواده، باید حتما در این زمینه آموزش ببینند و درگیر شوند و نکته دوم این‌که اگر قرار است یک برنامه راه برای مراقبت از نوجوان‌ها ترسیم شود، باید حتما بومی باشد چراکه آسیب‌های تهدیدکننده نوجوان‌های استان‌های گوناگون کشور با یکدیگر متفاوت است و حتی در کلانشهرها، مناطق مختلف هم آسیب‌های متفاوتی دارند.