خشونت فزاینده اروپا در حق پناهجویان

ماه پیش صدها پناهجوی آسیایی در مخالفت با شرایط ناگوار انسانی حاکم بر کمپ‌ مهاجران موریا در جزیره لبوس یونان دست به تظاهرات زدند. معترضان به‌طور خاص به مرگ یک زن اعتراض داشتند که طی یک آتش‌سوزی در آن اردوگاه جان خود را از دست داده است. واقعیت امر این است که خشونت در حق خیل پناهندگان اجتماعی و سیاسی که به اروپا روی می‌آورند، به هیچ وجه پدیده تازه‌ای نیست. آنچه برخی نمی‌دانند، این است که در سال 2016 تفاهمنامه‌ای بین ترکیه به‌عنوان مأمن اولیه بسیاری از پناهجویان (و بویژه سوری‌ها) و اتحادیه اروپا (EU) امضا شد که براساس آن ترکیه متعهد شد قشر کثیری از مردمان عبور کرده از مرزش را از یونانی‌ها پس بگیرد و به جبران آن پول هنگفتی بگیرد و با آن امکان سکنای هرچه بهتر این پناهندگان را در نقطه‌ای دیگر از اروپا یا در خاک خود مدیریت کند. مطالعات اتحادیه اروپا نشان می‌داد در یونان پناهگاه‌هایی وجود دارد که به انسان‌های مستقر در آن انواع تبعیض‌ها تحمیل می‌شود و بیش از آن‌که یک مکان امن موقتی برای آسیایی‌های مهاجر باشد، محلی برای زندگی اضطراری با امکانات اندک و زورگویی‌های مسئولان یونانی است.
با این‌که در نگاه نخست هم ترکیه و هم یونان از توافقنامه مورد بحث بهره‌مند می‌شدند اما اتفاقات بعدی چنان توافق مفیدی را از بهره‌رسانی لازم بازداشته‌ است. البته ترکیه از ازدیاد مهاجران وارد شده به خاک اروپا جلوگیری کرد و نگذاشت سفرهای خطرناک دریایی‌شان جان‌ آنها را بگیرد و یونان هم توانست در یک غربال دقیق فقط پناهجویانی را بگیرد که برای سلامتی‌شان ارزش قائل بود. اما تیره شدن روابط ترکیه و اتحادیه اروپا، این روند مثبت را به سوی تیرگی سوق داد.
محصول این خدشه‌ها اینک پیش روی ما است و کمپ‌هایی که دایر شده بود تا از خشونت در حق آواره‌ها جلوگیری کند، حالا به مکان‌های نا‌امنی تبدیل شده که هر آینه می‌تواند جان آنها را بگیرد. موریا از تمامی این کمپ‌ها بدنام‌تر و شرایط انسانی در آنجا از هر جای دیگری غیر انسانی‌تر است و در شرایطی تعداد افراد مستقر در آنجا به 14 هزار نفر رسیده که حداکثر ظرفیت آن چهار هزار نفر اعلام شده بود! اخیراً شدت فشارهای روحی به کمپ نشینان به حدی رسیده که عده‌ای به سوی خودکشی سوق یافته‌اند و تعداد زیاد دیگری که بیشتر سنین کودکی و نوجوانی‌را سپری می‌کنند، به افسردگی شدید دچار شده و با نا‌امیدی محض از هرگونه فعالیت اجتماعی رویگردانند. پزشکانی که به‌طور مستمر به موریا و دو کمپ مشابه در یونان رجوع و حاضران را معاینه روحی و جسمی می‌کنند، گزارش داده‌اند که میزان نا‌امیدی در بین پناهجویان زیر 20 سال در این مکان‌ها به بالای 80درصد می‌رسد و اکثریت می‌گویند اگر زندگی این است علاقه‌ای به ادامه آن ندارند و بزرگ‌ترهایی را هم داریم که از فرط اختلال روانی دست به خود آزاری زده و غیر قابل معالجه تشخیص داده شده‌اند. همه این‌ها در تضاد با آرمان‌های اولیه سازمان ملل و اتحادیه اروپا است.

منبع: روزنامه ایران